Στον Βορρά, 14 Φλεβάρη

Στην Γαλλιλαία και την Άκρα.
Πάνω σε χαλάσματα σπιτιών παπαρούνες και μυγδαλιές ανθίζουν. Μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους, βιομηχανικές ζώνες, ή απλά στην μέση του πουθενά  , εκκλησίες και τζαμιά  περιφραγμένα και κλειστά. Κάποια από αυτά ανοίγουν όταν οι απόγονοι έρχονται για γάμους ή τελετές.  Σε άλλα τα παιδιά των παιδιών αυτών που αναγκαστήκαν να φύγουν  έχουν στήσει τέντες για να προσφέρουν τσάι αμπαρόριζας στους περαστικούς λέγοντας την ιστορία του χωριού τους που κάποτε υπήρχε. Τα νεκροταφεία αντίθετα παραμένουν  παράτερα ζωντανά: όσο μακρια κι αν  έζησες, μπορείς πάντα να θαφτείς δίπλα στους προγόνους σου,  εκεί που ήταν το χωρίο σου.
Κοιτώντας μακριά βλέπεις τα πρώτα χωριά του Λιβάνου, ή τα υψίπεδα του Γκόλαν.

Κατηφορίζουμε προς την θάλασσα, στην πόλη των σταυροφόρων που σταμάτησε τον Βοναπάρτη. Τουρίστες και ντόπιοι μπλέκουμε, μέσα στην βοή που δημιουργούν οι όμορφες πόλεις.